Sesimi Duyuyor musunuz?
Gelin bugün de hayat ve yalnızlık üstüne bir fikir yoralım;
Doğarken etrafımızda annemiz babamız ve diğer akrabalarımız olur. Ölürken de çocuklarımız ve diğerleri. Hayatın her döneminde çevremizde farklı insanlar olur. Etrafımızda hep insanlar vardır. Ancak bu durum şu gerçeği değiştirmez: Sahnede biz sabit kalırız yalnızca çevremizdeki oyuncular değişir.
Çocukluğum ve Şimdi
Çocukluğumun karesini oluşturan çerçevenin bir kısmında dedelerim, anneannem, babaannem, teyzelerim, büyük dayılarım, abim ve kuzenlerim vardı. Bugünün çerçevesinde ise, iki dedem, babaannem, dayılarım, bir kuzenim ve abim artık yoklar. Değişim yavaş olduğu için yokluklarının çok farkına varılmıyor bugün. Aslında çocukluktan bir anda bugüne gelsek ve çevremizde o çocukluğumuzun karakterlerini aramaya kalksak ne kadar yalnız kaldığımızı göreceğiz. Çocukluğumuzdan bugüne kalan yalnızca bir kaç akrabamız ve dostumuz.
Yaşlılar ve Yalnızlık
Bahse konu durum, yaşlı insanlarda daha belirgindir. Yaşadıkları her bir dönemin insanları gitmiş yerlerine başkaları gelmiştir. Hep eskiye özlem duyarlar ama artık o dönemler çok geride kalmıştır.
Peki En Sevdiklerimiz
Aslında bu fikir jimnastiğini daha geniş çerçevede de yapabiliriz. Tarihin tüm dönemlerini düşünecek olursak, çok sevdiğimiz insanların bizden çok önce ötelere gitmiş olduğunu görürüz. Başta Peygamber Efendimiz (sav) olmak üzere diğer peygamberler, onların arkadaşları, Allah dostları ve en sevdiğimiz akrabalarımız hep ötelerdedir. Nasıl ki, bizim en sevdiğimiz akrabalarımız ve dostlarımızın çoğu İstanbul'da olsalar, herhalde bizlerde bir an evvel oraya gitmek isteriz değil mi? Aynen öyle de insanın dünyanın geçici güzelliklerine takılıp asıl dostları unutması ve onların yanına gitmek istememesi garip bir durum olmaz mı?
Öyleyse Ne Yapmalı?
Yarın ötelerde kimlerle ebedi ömrüzün geçmesini istiyorsak onların yaşadığı gibi bir hayat yaşamalıyız.Tabi ki bu hayatın, Hayatı verenin istediği bir tarzda olması temennimiz olacaktır.
0 yorum :
Yorum Gönder